Stoor jij je ook zo aan het onrecht in de wereld; de toenemende verrijking van slechts een kleine groep mensen en de groeiende armoede van de rest? Vind jij het ook zo vervelend als mensen heel luidruchtig zijn en doen alsof zij de wereld bezitten? Ben eens eerlijk, irriteer jij je ook zo aan zaken die niet gaan zoals jij wilt dat ze gaan?
We kennen allemaal wel dat geïrriteerde gevoel en we weten vaak precies wat anderen moeten doen om deze negatieve prikkel weg te halen. Maar hoe vaak lukt het ons de wereld naar onze hand te zetten? Misschien met veel inspanning kunnen we iets af dwingen in onze omgeving. Maar ja met welke consequenties? Hoe voelt het voor jou als anderen proberen jou iets op te leggen? Precies, je voelt je in een hoek gedreven. Je voelt dat de ander iets van je gedaan wilt krijgen waar jij wellicht zelf nou net niet zo’n zin in had. Voorbeeld, stel je buurman heeft de radio keihard aan, jij raakt geïrriteerd en zegt er iets van. Echter, je irritatie kun je niet verbergen (hoe goed je het ook probeert) en de ander wordt ook geraakt. Die denkt bijvoorbeeld bij zichzelf: ‘moet jij nodig zeggen’ of ‘wacht maar als jij de volgende keer…’ Kern is dat irritatie of boosheid, indien gemanifesteerd, altijd leidt tot vermenigvuldiging. ‘An eye for an eye makes the whole world blind’ zei Mahatma Gandhi.
Moeten we onze boosheid dan inslikken, doen alsof deze niet bestaat? Nee volgens mij is dat ook niet het antwoord. Als we dat doen richten we onze boosheid op ons zelf. En als we, onbewust, de strijd aangaan met onszelf kunnen we deze strijd wel eens verliezen. Wie zal het zeggen hoeveel ziektes worden veroorzaak door het onderdrukken van emotie. Verder kunnen kleine onderdrukte boosheidjes zich ophopen tot woede en groeit er als het ware een bom binnen in je. En als die ontploft hoop ik niet in de buurt te zijn.
Er is ook nog een andere manier. Dat is namelijk met je boosheid in contact komen. Als we deze wereld ten goed willen veranderen, dan lukt dat niet door dat wat niet goed is (het kwade) in welke vorm dan ook te bestrijden. De kunst is te gaan herkennen dat dat waar we ons aan irriteren eigenlijk iets is dat we in ons zelf ‘onbewust’ onderdrukken of bestrijden. Herkennen dat je zelf bijvoorbeeld niemand tot last mag zijn en daarom boos wordt op je kind als die ‘teveel’ lawaai maakt. En zoals eerder gezegd, jouw boosheid leidt tot boosheid bij je kind. Is dat wat je je kind wilt leren of doorgeven?
Als we herkennen dat we zelf strijdbaar worden of de strijd aangaan met onze emotie, dan zijn we klaar voor de volgende stap namelijk accepteren. Accepteren wil zeggen de emotie te laten ‘zijn’. Een emotie is een gevoel met daaraan gekoppeld (negatieve) gedachten. Als we bijvoorbeeld boosheid ervaren komen er direct ook gedachten. In geval van je luidruchtig kind bijvoorbeeld ‘wat moeten anderen daar wel niet van denken’ of ‘hoe vaak heb ik dit nou al gevraagd’. De emotie ‘laten zijn’ wil zeggen dat je hiervan bewust bent en je aandacht volledig richt op je voelen, zonder dat je je gedachten volgt. Het bijzondere is dat als je niet meer de boosheid ‘bent’ of je ertegen verzet, deze als het ware verdwijnt. Dat is het moment waarop je boosheid ‘transformeert’ en plaatsmaakt voor ware liefde. (Vanuit deze bron kun je je kind nog steeds aanspreken op zijn gedrag, het resultaat is echter heel anders). Misschien is dit wel de diepere betekenis achter het gezegde ‘verbeter de wereld, begin bij jezelf’.