De mens komt tot wezenlijke verandering in contact met anderen. De hele dag door, tenzij je je terugtrekt, krijg je spiegels aangereikt in de vorm van andere mensen; vrienden, collega’s, linkedin-genoten en ga zo maar door. Dat waar jij je aan irriteert, een oordeel over hebt of leuk vindt, zijn allen projecties van jezelf of van datgene dat je in jezelf maar niet onder ogen wilt komen.
Eigenlijk prachtig, tenminste als je het wilt zien, als je de moed kunt opbrengen om je af te vragen wat er ergens bij jou wordt geraakt in het ( vluchtige) contact met anderen. En tegelijkertijd ook moeilijk. De meeste van ons hebben het afgeleerd naar binnen te kijken. Vroeger werd er vaak ‘dreigend’ waarom..?’ gevraagd als iets niet goed ging volgens de normen van je ouders of andere gezaghebbenden. De koppeling van deze vraag aan het gevoel van iets misdaan te hebben, maakt onder andere dat het ‘nu’ onveilig voelt om echt naar binnen te kijken. Afgedwongen verklaringen maskeerden de ware (onschuldige) intenties.
Door het waarachtig naar binnenkijken in groepsverband kunnen mensen weer de ervaring opdoen dat het veilig is om zichzelf te laten zien in het contact met anderen. Het gaat dan niet alleen om persoonlijke groei, maar ook om de groei van de groep naar een staat van zijn waarin mensen zichzelf kunnen zijn. Geen energie gaat meer op aan maskers. We ervaren dat we met zijn allen in hetzelfde schuitje zitten, niemand uitgezonderd. Het is iets dat je ervaart, een weten, niet te verwarren met kennis of ratio.
Als mensen gaan groeien gaan ze uiteindelijk ook bloeien; het mooiste en beste van zichzelf naar buiten laten komen. Als groep ga je dan excelleren. Het resultaat is meer dan de som der delen. We zijn in staat om de mooiste dingen te creëren en te doen met elkaar.