Medilex Spreken is zilver. Zwijgen is fout
Afgelopen dinsdag 10 februari 2015 stond ik voor de vijfde maal op het congres ‘Spreken is zilver, zwijgen is fout’. Een congres dat Medilex jaarlijks speciaal voor de zorgsector organiseert. Centraal staat het thema ‘de ander aanspreken’. Mijn bijdrage ging over het creëren van een klimaat/ cultuur waarin mensen dat ook daadwerkelijk gaan doen. Voor de eerste keer in de laatste vijf jaar had ik een deelgroep, een verdiepingsgroep van plusminus 25 deelnemers, in plaats van de gehele zaal tegenover me. Mijn gedachte daarbij was dat mensen makkelijker de verbinding met mijn verhaal kunnen maken door de interactie die kan ontstaan. Die interactie was er en een aantal mensen zijn zeker geraakt door hetgeen wat ik vertelde. Toch was er na afloop ergens een onbestemd gevoel overgebleven. Een gevoel dat ik eigenlijk altijd wel overhoud na een presentatie over groepsprocessen en cultuur.
Verbinding
Langzaam maar zeker ontdekte ik deze week waar dat gevoel nou precies in zit. In mijn dagelijkse werkpraktijk ervaar ik dat er in een groep het meest gebeurd als je als (bege)leider onvoorbereid gaat zitten en gewoon omgaat met wat zich in die groep voordoet. Er is altijd in elke groep iets te bespreken, dat wat de groep bezighoudt, en dat wordt ook besproken als je het gesprek goed faciliteert. Nou ontdekte ik dat ik deze boodschap probeer over te brengen middels een presentatie, waarmee ik juist het groepsproces blokkeer. Ik heb al een verhaal en daar ‘moeten’ mensen een verbinding mee maken. Terwijl de inhoud van mijn verhaal gaat over dat ieders verbinding alleen kan ontstaan vanuit de wisselwerking en het samen laten ontstaan van het verhaal. Daarmee staat de aanpak eigenlijk haaks op wat ik wil dat mensen ervaren of leren.
Het inzicht
In de aanloop naar de Medilex dag voelde ik al ergens dat ik het anders moest gaan aanpakken. Toch durfde ik het niet aan er maar te gaan zitten, te kijken wat er gebeurt en daar mee om te gaan. Ergens was het kwartje nog niet gevallen en voelde ik me nog niet sterk genoeg om ook zo’n bijeenkomst maar te laten ontstaan. De bijeenkomst heeft me in ieder geval dit inzicht opgeleverd. Ik zie nu in dat als ik mensen werkelijk een verbinding wil laten maken met zoiets wezenlijks als groepsprocessen, ik ze dat groepsproces ook moet laten ervaren. Voor mij, als begeleider, betekent dat niet alles willen uitleggen maar mensen de ruimte moet bieden zelf te laten reflecteren en delen wat er met hen gebeurd in de groep. Met iets meer zwijgen bereik ik dan mogelijk goud;-)
NB naar aanleiding van dit congres heb ik een nieuwe unieke workshop ontwikkelt waarin je tegelijkertijd cognitief leert over het groepsproces, deze ervaart én je eigen verbinding maakt met wat in jezelf het groepsproces tegenhoudt. Zie workshop Passie in Bedrijf.