Etentje
Laatst kwam één van mijn beste vrienden bij ons eten met zijn nieuwe vriendin. We hadden een gezellige avond waar we lekker dineerde en levendige gesprekken voerden. Na een paar dagen had ik hem aan de ‘skype’. Hij zei me dat hij mij wat zaken wilde teruggeven die hem dwars zaten. Aan zijn houding en manier van doen kon ik afleiden dat het niet makkelijk voor hem was deze weg in te slaan. Hij kwam terug op een paar momenten van die betreffende avond. ‘Ik zou hem hebben aangevallen op zijn ideeën over zijn plannen voor zijn toekomst en en hem ongevraagd feedback hebben gegeven: ik gaf hem terug wat ik vond dat zijn belangrijkste leerpunt is’.
Feedback binnenlaten
Op het moment dat ie van wal stak voelde ik de spanning net onder mijn ribben, in mijn maagstreek. Ik merkte gedachten als ‘maar wat is jouw aandeel in dit verhaal dan, je legt alles bij mij neer’. Ik was me van deze gedachten bewust en besloot de feedback zo goed als ik kon ‘binnen te laten komen’. (Achteraf realiseerde ik me dat ik zijn woorden voorbij mijn ‘primaire reflex’, ‘terugvechten’ moest laten komen ofwel letterlijk ‘laten bezinken’). Het enige dat ik zei was dat ik zo wel het gevoel kreeg ‘dat ik niet mocht zijn zoals ik ben’ (een klein beetje ‘terugvechten ;-)).
Wat het oplevert?
We lieten het er even bij en hadden het over andere zaken. Na een poosje vroeg ik hem hoe hij vond dat ik zijn feedback had ontvangen. Hij reageerde dat ie het wel oké vond. Ik had ondertussen zijn woorden ‘doorvoeld’ en realiseerde me dat ie wel ergens gelijk had en besloot dat met hem te delen. ‘Ik nam inderdaad een deel van zijn toekomstplan niet serieus en meende inderdaad beter te weten hoe hij zijn leven kon verbeteren’. Ik realiseerde me ook dat het te maken had met mijn eigen thema’s als ‘wie voor een dubbeltje geboren wordt, wordt nooit een kwartje’ en ‘mijn neiging om het lijden van anderen te moeten terugdringen wat kan ontaarden in bemoeizucht’. Ik bood mijn excuses aan.
Het delen van mijn ware gevoel was spannend en werkte tegelijkertijd ook louterend Het gaf me een vrijer gevoel. Door de daad van het delen had ik de minder ‘leuke’ delen van mijzelf schijnbaar meer geaccepteerd. Ik kon mijzelf zien als iemand met onvolkomenheden en dat is een aardige stap voor een perfectionist als ik.
Tip. Lees ook de blog Openheid. Hoe creëer je dat in je team.