Het is herfst.
Bladeren vallen op de grond en worden weer opgenomen door de aarde,
zij hebben hun dienst gedaan.
Na te zijn ontsproten uit hun knop zijn ze gegroeid
om uiteindelijk volledige tot wasdom en tot bloei te komen.
Het hoogst haalbare.
Zij hebben een bijdrage geleverd aan de groei en het voortbestaan van de boom,
zonder een eigen agenda, zonder het mooiste blad te willen zijn.
Sommigen zijn gehavend en de tijd heeft aan hen gevreten,
doch de weg is voor allen gelijk.
In het ritselen klinkt een soort weemoed,
het geluid van verval, de melodie van loslaten en verder gaan.
Wij (kunnen) zijn als dat blad, laten we samen de boom tot grotere hoogte brengen.