Van imperfect naar i’m perfect..
Ik zag vandaag een bijzondere boom in het bos. Het was een enorme boom waarvan de stam al na zo’n halve meter boven de grond een enorme draai vertoonde waardoor de rest van de boom meer scheen te hangen dan te staan. Ik heb er met verwondering 10 minuten naar staan kijken. Het was een unieke en afwijkende boom tussen de anderen, opvallend door haar voorkomen. De enige reden waardoor ze daar zo kon staan, was haar stevige verbinding met de aarde. De wortels moesten wel tot diep in de grond reiken.
Imperfect
Ik ben een perfectionist. Al heel mijn leven probeer ik mijzelf om te vormen tot de perfecte vader, vriend, geliefde, minnaar, adviseur, coach, trainer enzovoorts. Al weet ik in mijn hoofd dat ik goed genoeg ben, het onderliggende motief van een deel van mijn handelen is toch nog steeds te moeten voldoen aan een aan mijzelf opgelegde norm over ‘hoe te zijn’ . Het is een variabele lat die ik nooit weet te halen. Vandaag kon ik dat duidelijker zien en voelen dan voorheen. Het was een emotioneel moment waarin ik me ten diepste realiseerde dat je bent zoals je bent en daar is in wezen niets aan te veranderen. Het gaat over het omarmen van mijn imperfectie; imperfect met al met imperfectie.
Stoppen met het project ‘jou’
Zijn al die jaren van training, wandelen, lezen en zelfreflectie dan voor niets geweest? Nee, ik heb natuurlijk veel geleerd over mijzelf en ben me vooral mijn reflexen bewust geworden. Het pad van leren gaat gewoon door. Wat er verandert is dat het niet meer moet. Als je moet leren en veranderen omdat je jezelf niet goed genoeg vindt (of omdat je bang bent dat anderen anders niet van je houden) is je eigenwaarde voorwaardelijk. Het is de wereld van voor wat hoort wat en de wereld waarin liefde (voor jezelf) alleen bestaat als…..
Ik denk nu aan die boom in dat bos die daar met al zijn imperfectie stond te staan, zo verbonden met de aarde en zichzelf niet vergelijkend met anderen of normen. De wortels van die boom gelden als metafoor voor de mate waarin wij ons diepere wezen in ons zelf voelen. Naarmate wij daarmee dieper verbonden zijn mag je werkelijk op je eigen manier groeien en bloeien, onvoorwaardelijk.
lees ook Kwetsbaarheid als grootste kracht