Het is de natuurkracht die je toelaat en door je heen laat stromen. Als een rivier die onderweg groeven maakt in de rotsen aan de oever en zich een steeds grotere weg baant. Haar werk is telkens weer te zien als een vrouw een kind baart en deze zich helemaal kan overgeven aan deze natuurkracht. Op het moment dat zij geen weerstand meer heeft tegen de pijn en die laat zijn, kan de ‘natuur’ haar werk doen. Alles is tot in de details door deze ‘intelligentie’ doordacht en uitgestippeld. Het vraagt om het nederig ondergaan van haar wil. Even geen plaats voor ego die wil dat dit moment anders is, zonder pijn. De pijn verandert in lijden bij weerstand. De weerstand leidt tot denken en maakt het lichaam stug en stijf. Het werkt als een rem op het hele proces.
Transformatie is de geboorte van ’Zijn’.