Nu ik zelf bijna midden veertig ben, word ik me meer bewust van een fenomeen om mij heen, de midlife crisis. Een crisis ergens rond de veertig waarbij ineens de vraag opdoekt: ‘Is dit het nou?’ Een existentiële crisis over de zin van het bestaan. In deze blog geef ik mijn persoonlijke visie weer op de midlife crisis, op wat eraan vooraf gaat en hoe je ermee kunt omgaan.
Waarom?
De midlife crisis doet haar intrede omdat er iets gevoelsmatig ontbreekt, namelijk de zin van het leven. De zin van het leven zou je kort kunnen omschrijven als doen waar je zin in hebt ofwel leven en werken vanuit je hart. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Als je geboren wordt, ben je nog dicht bij deze essentie. Je bent nog vrij in je doen en laten. Echter, al heel snel en onbedoeld, leer je dat het leven niet zo werkt. Niet al je gedrag mag er zijn. ‘Als er bezoek komt moet je een handje geven en mag je niet zomaar blijven spelen’ of ‘echt zeggen wat je vindt maakt je brutaal en wordt bestraft’ zijn maar twee eenvoudige voorbeelden waarbij je je gedrag leert aanpassen om persoonlijke stress (straf of boosheid van de opvoeder) te vermijden. Deze aanpassingen worden automatismen of reflexen in soort gelijke situaties. Ieder mens heeft zo een aantal diepgewortelde automatismen die, omdat je ze altijd bezigt, onbewust zijn geworden. Ze zijn onderdeel van je persoonlijkheid. Omdat in deze automatismen ook je talenten zitten, brengen ze je veel goeds tot een bepaald punt in je leven.
Wake-up call
Zo rond halverwege de dertig krijg je meestal last van je automatismen. Je gaat jezelf tegenkomen in je baan, in je relatie, in andere mensen of in een andere situatie. In essentie is dit de wake-up call dat het tijd wordt om te werken aan je innerlijke vrijheid. Deze laatste hervind je als je je onbewuste reflexen gaat herkennen en ze op heterdaad in jezelf gaat betrappen. En elke (onbewuste) schil die je in jezelf in-ziet, is een stap naar hervinden van je innerlijke vrijheid. Je hart is zogezegd verpakt in velen van deze schillen. Ga je op dit moment je proces niet of onvoldoende aan en zoek je een oplossing buiten jezelf, dan komt de crisis in meer of mindere heftigheid terug ergens in de jaren veertig. Het buiten jezelf zoeken kent vele uitingsvormen; ‘de ander moet veranderen’, ‘je neemt een andere baan’, ‘je gaat je nog sterker bewijzen’, ‘je gaat verhuizen’, et cetera. Veelal is een dergelijke oplossing een uiting van hetzelfde mechanisme / automatisme waar je op dat moment inhoudelijk last van hebt.
De midlife crisis
De oplossing buiten jezelf werkt prima voor een aantal jaar. Echter, de onrust begint vanaf een bepaald punt steeds meer toe te nemen. Je kunt het gevoel krijgen dat het leven maar voortkabbelt. Aangezien je hart nog steeds zit ingepakt in allerlei wikkels, kun je ook niet goed voelen wat je graag zou willen. Je voelt je minder levendig en ingeperkt in je vrijheid. Omdat dit keer de crisis heftiger is, is je oplossing ook heftiger. Een affaire, een sabbatical of een nieuwe extreme hobby kunnen manieren zijn om het gevoel van ‘ik leef’ weer te ervaren. Het zijn echter kortstondige pleisters die uiteindelijk geen soelaas bieden. Ga je nu je innerlijke proces niet aan dan sterft er van binnen iets af met alle gevolgen van dien.
Het vrije hart
De weg naar vrijheid begint met in alle eerlijkheid naar jezelf kijken. Het helpt om mensen in je omgeving echt oprecht te vragen hoe zij naar je kijken en hun opmerkingen toe te laten. Jezelf blootgeven en kwetsbaarheid zijn onmisbare ingrediënten om je hart te ont~wikkelen. Des te meer je ont~wikkelt, des te meer je in staat bent om het leven gewaar te zijn onder de reflexen en emoties. Het in toenemende mate vrije hart laat je meer en meer dit moment accepteren en liefhebben en zet tegelijkertijd de richting uit in het leven van je wensen en dromen.
(Je kunt meer lezen over persoonlijke ont~wikkeling en je eigen passie in bedrijf stellen in mijn boek Passie in Bedrijf. De weg ernaartoe)